تهران هنوز هم پرنده دارد

مشاهده ماهی خورک در پارک شهر

...

این یادداشت بلاگ ژیلا بنی یعقوب بهترین مطلبی بود که در باره بحث های مربوط به ماجرای نود خواندم:

وقتی بسیاری از روزنامه نگاران در چالش های مشابه فردوسی پور با یک دستگاه دولتی قرار گرفتند هیچ کس از آنها حمایت جدی نکرد و به قول یک روزنامه فردوسی پورهایی که حامی نداشتند ،بسیار در این سال ها در عرصه رسانه تنها ماندند .روزنامه نگارانی که حتی سالها زندان را تحمل کردند.

نمی دانم چرا وقتی از حمایت صدها هزار اسم ام اس از یک برنامه ورزشی سخن گفته می شود من دلم برای مادرانی می سوزد که حتی از این پس نمی توانند بر مزار فرزندانشان در خاوران اشک بریزند.مادران گروهی از قربانیان دهه شصت را می گویم که در هفته گذشته مزار عزیزانشان شخم زده شد و به جایش درخت کاشته شد.چرا هیچ کس یادش نبود در حمایت از این مادران بی پناه اس ام اس بفرستد؟

من به همه کسانی که عاشقانه ازیک برنامه ورزشی رسانه ملی حمایت می کنند ،حق می دهم که عاشق یک برنامه ورزشی باشند و از مجری محبوبشان حمایت کنند .اما در همین حال نمی توانم دلم برای فرزاد کمانگر معلمی در آستانه اعدام نسوزد که کسی یادش نبود برای حمایت از او کمپین تشکیل دهد.نمی دانم چرا در غوغای شادی این همه اس ام اس که برای حمایت از یک برنامه ورزشی فرستاده شد، یک لحظه هم چهره منصور اسانلو و بقیه کارگران در بند از مقابل دیدگانم کنار نمی رود که کسی یادش نیست برای حمایت روحی هم که شده حتی یک اس ام اس برای خانواده هایشان بفرستد .هرچند که "کن لوچ "کارگردان سرشناس بريتانيايی یادش بود که به خاطر اسانلو و سایر کارگران زندانی نامه ای برای مقامات ایران بنویسد.

همچنان که دلم برای مادر زهرا بنی یعقوب می سوزد که کسی پاسخ نامه استمدادشان را نداد.نامه ای که خطاب به مردم آگاه ایران نوشته شده بود .همچنان که یاد زینب بایزیدی و خیلی های دیگر رهایم نمی کند. راستی !چه کسی به خاطر آنها کمپین تشکیل خواهد داد و اس ام اس خواهد فرستاد؟
وبلاگ ژیلا بنی یعقوب
...

بهترین جای دنیاست این تالاب آب شیرین جنوب دریاچه ارومیه
گزارش سفرمان به تالاب کانی برازان

...

ایرن؛خبرگزاری مستقل محیط زیست ایران