http://www.alastairheseltine.com/

بارها ‏گفته‌ام مادام كه دادگاه آقاي جنتي تشکیل نشود، ایرانیان شاهد برگزاری انتخابات آزاد و سالم نخواهند بود
مصطفی تاج ‏زاده، گفت و گو با سایت بهارستان ، 10 بهمن 1386).

....

میرسپاسی: ابتدا لازم است که من به چند نکته تاريخي اشاره کنم. همانطور که می دانید، از پروژه مشروطه به بعد، تاحدودي سنت روشنگري از طريق نهادهاي تمدني وارد ايران شد، يعني نهادهايي که روشنفکران عصر مشروطه جزء مهم نهادهاي مدرنيته اروپايي تصور مي کردند. در آن دوره مشروطه خواهان بر اين اساس که قصد داشتند تمدن جديدي را پايه ريزي کنند، متوجه شده بودند که به نهادهاي جديد احتياج است. از اين جهت، مجلس، نظام حقوقي، نهاد آموزش و پرورش و نهادهاي ديگري که در جامعه ما سابقه نداشتند، شکل گرفتند. مي توان اينگونه استدلال کرد که اين نهادهاي مدرن، همان عوامل پروژه روشنگري هستند. البته، در دوره پهلوي اين نهادها تقليل يافتند به نهادهاي اقتصادي و نظامي، و همچنين بيشتر به «ظواهر» مدرنيته پرداخته شد. در واقع، شاید انحرافي از زمان روي کار آمدن رضا شاه ايجاد شد که به جاي تقويت نهادهاي مدرن و دموکراتيک، به فرهنگ و ظواهر مدرن بيشتر پرداخته شد. تا جائيکه، به تدریج يک نوع استبداد مدرن جايگزين استبداد سنتي شد، و بسياري از نهادهاي دموکراتيک سرکوب شدند. به عنوان مثال، انجمن هاي زنان به شدت سرکوب شدند. در همان دوره اي که رضاشاه کشف حجاب مي کند و در ظاهر تلاش دارد اعلام کند که زنان ايران مدرن شده اند؛ اما در مقابل، سازمان هاي زنان مستقلي که وجود داشتند غیرقانونی اعلام و حتا سرکوب مي شوند. و اين فرايند متناقض حدود 70 سال ادامه داشت. از يک طرف سازمان زنان ايران شکل مي گيرد، فرح پهلوي در سازمان ملل سخنراني مي کند، زنان به وزارت مي رسند، و ...؛ اما از طرف ديگر، بسياري از حقوق حداقلي زنان به رسميت شناخته نمي شود. در نتيجه، بايد گفت که پروژه مشروطيت منحرف مي شود و تقليل مي يابد به «تقليدي از ظواهر فرهنگ غرب». در واقع، پروژه اي که قرار بود «نهادي» بشود، به پروژه اي «فرهنگي» تقليل پيدا مي کند. و اين فرهنگ جديد در تضاد قرار مي گيرد با فرهنگ بومي و سنتي جامعه ايران. در کنار چنين شرايطي است که جنبش زنان تضعيف مي شود. از يک سو، تغييراتي از بالا در وضعيت زنان اتفاق مي افتد، اما به دليل ضعف نهادي در پائين و تضاد ميان اين تغييرات با فرهنگ سنتي جامعه، بسياري از اين تغييرات که بيشتر ظاهري بودند، توسط جامعه پذيرفته نمي شوند. در چنين شرايطي گرايش دموکراتيک اصلاح طلبانه تضعيف مي شود. فعالان اجتماعي يا مجبور بودند در چارچوب محدوديت هاي بوروکراتيک پهلوي به تغييرات ظاهري بسنده کنند، يا اينکه روايت جديدي از تغيير اجتماعي را ارائه دهند