هیژدهم تیر ماه/شونزده آذر ماست

ما را به یاد آر
ما را که تازه جوانانی بیست‌ودو ساله بودیم
شور عشق در سینه داشتیم
وپیش از آن که عاشق شویم سینه بر خاک سپردیم
ما را به یاد آر
ما را که سینه‌سرخانی خنیاگر بودیم
و ده به ده
نه در آسمان و نه در کوه‌سار
و نه بر شاخ‌سارکه در بازارپیش از آن که آوازه خوان شویم
بر شاخه‌ی تکیده از تکیه گاه خویش
جان واسپردیم
به خاطر دارم پیام‌شان راسرنوشت‌شان را
آری...
و در گذرگاه خاطرم در گذر است
آوازهای صامت سینه‌سرخان سینه بر سیخ
و تجسد آرزوهای بیست و دو ساله‌گان سینه بر سنگ
و از تکرار یادشان
شاید پیش از آن که شاعر شوم
بیست و دوساله بمیرم

عزت ابراهیم نژاد،شهید کوی دانشگاه تهران

دانشجوی سال اول دانشگاه که بودیم به دانشگاه حمله کردند.فردایش روی تخت اتاقم، دو کوچه مانده به میدان ولیعصر دراز کشیده بودم بطور واضحی صدای شعار:" هموطن به پا خیز/حرمتتو نگه دار" را از خیابان شنیدم!

.آنروزبرای اولین بار صدای زوزه گاز اشک آور را وقتی از یک متری بالای سرت می گذرد شنیدم.مردمی که سر کوچه مان جمع شده بودند و روزنامه آتش میزدند تا اثر گاز اشک آور برود دیدم.روزیکه جیپ پلیس را در میدان ولیعصر اتش زدند.

اوج سالهای اصلاحات بود.فردایش سید ابراهیم نبوی در ستون پنجمش متنی جدی و هشدار دهنده نوشته بود:صدای زنجیر تانک ها و پوتین سربازها را در خیابانهای پایتخت می شنوم،کودتایی در حال شکل گرفتن است،دانشجویان آرام باشید!

به خانه ها برگشتیم ولی تاسالها از آنروزدانشجویانی به زندان ماندند.

امروز هم هنوزپلی تکنیکی ها به زندانند.بچه هایی که هر سال کلاس های تابستانی دانشگاهشان را راه می انداختند و دوستانم شدند.

مجید توکلی، احمد قصابان، احسان منصوری...

شنیدم که حتی اتاقهای کانون های علمی را دردانشگاه پلی تکنیک تصرف کرده و از دانشجویان گرفته اند،مبادا شعله ای در آن نهان باشد.

روز مهمی است در تاریخ معاصرمان که حتی قدرت برگزاری مراسم سالگردی برایش نداریم.

سال پیش چپ ارتدکسی را دیدم با غرور می گفت :"هیجده تیر خواستگاه طبقاتی نداشت که برایش سالگرد بگیریم"!

من روزی را تصور میکنم که در زمین چمن دانشگاه تهران کنسرتی که ورود به آن برای عموم آزاد باشد،به یاد آن فاجعه بر پا می کنیم.

...

نامه فرزاد کمانگر، معلم زندانی، از بند ۲۰۹ اوین