دل آرا را هم کشتند

سال پیش وقتی به دیدن نمایشگاه نقاشی هایش در گالری گلستان رفته بودم،وکیلش از اینکه سفیر سویس و فرانسه و... هم به نمایشگاه آمده بودند ابراز نگرانی می کرد ومی گفت ممکن است حاکمیت حساس شود و توجه جهانی بدتر اثر معکوس داشته باشد!و حکم را زودتر اجرا کنند...
تابلو هایش با آن فضای ترسناکشان به یادم می آید و دفتر یادداشت نمایشگاهش که برای روحیه دادن به او در زندان هر کسی برایش از دل چیزی نوشته بود.
حالا با مغز استخوانم علت مخالفت فعالین مدنی و حقوق بشررا با مجازات قتل دولتی (اعدام) می فهمم .فکر می کنم اگر در این پنجاه سال حکم وحشیانه اعدام نبود و آدم هایی که در این سالها اعدام شدند زنده می ماندند سرزمینمان چه وضعی داشت؟(از زندانیان سیاسی و عقیده تا خفاش شب و بیجه ها)!
تاریخ ایران به شکل دیگر بود !دکتر ارانی، حنیف نژاد و شریف و جزنی و گل سرخی و...حتی هویدا اگر زنده مانده بودند مگر انقلاب بهمنی به این سمت می رفت؟ به خاطر وجود چنین مجازاتی تنها در این نیم قرن چقدر کشورمان لطمه دیده است .آنهمه جوانانی که بهترین فرزندان آفتاب و باد بودند و کشته شدند...دل آرا حتی اگر در هفده سالگی مرتکب قتل شده بود دختر زجر کشیده ای بود و دوست داشتنی و هنوز امید به زندگی داشت.
این حکم پاک کردن صورت مسئله است واثری ندارد جز باز تولید چرخه خشونت و ارضای حس انتقام بازماندگان که به اندازه ارتکاب قتل احساسی است نفرت انگیز و دون شان انسان مدرن. بس است .اینهمه خسران کافیست.باید اعدام را متوقف کرد!

...

در سرزمینی که هنوز حق حیات انسانها به رسمیت شناخته نمی شود به عنوان یک محیط زیستی چه دشوار است دفاع از حق حیات فلان گونه در خطر انقراض جلبک یا پروانه یا خرس سیاه!